Ένα θαύμα συνέβη στη Βραζιλία τη δεκαετία του 1950. Φημισμένα μουσεία σύγχρονης τέχνης άνοιξαν τις πόρτες τους σε καλλιτέχνες που κανείς δεν είχε ποτέ ακούσει. Πολλοί κριτικοί τέχνης επεσήμαναν ότι αυτές οι εκθέσεις αποκάλυψαν ζωγράφους που πρέπει να κατατάσσονται μεταξύ των καλύτερων Βραζιλιάνων καλλιτεχνών του αιώνα. Γράφτηκε ότι αυτή η έκρηξη της τέχνης και της ομορφιάς ήταν ένα σημάδι ότι κάτι παρόμοιο με την αναγέννηση συνέβαινε στο Riuo de Janeiro. Πίσω από αυτό το θαύμα δεν υπήρχε κανένα καλλιτεχνικό εργαστήρι παρά μόνο μια ψυχίατρος, γελοιοποιημένη από τους συναδέλφους του για τις μεθόδους της και ένα στούντιο ζωγραφικής σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, στα περίχωρα της πόλης. Οι καλλιτέχνες ήταν σχιζοφρενείς, άποροι, νοσηλευόμενοι για αρκετές δεκαετίες, εγκαταλελειμμένοι από τις οικογένειές τους και απελπισμένοι σύμφωνα με τη γιατρό τους.
