In Oeganda zijn met AIDS geïnfecteerde moeders begonnen met het schrijven van zogenaamde Geheugenboeken voor hun kinderen. Omdat ze zich bewust zijn van de ziekte, is het voor de familie een manier om in het reine te komen met de onvermijdelijke dood waarmee ze te maken krijgen. Hopeloosheid en wanhoop worden geconfronteerd door de gezamenlijke inspanning van herinneren en vastleggen, een proces dat onverwachte kracht en zelfs troost in het aangezicht van de dood inspireert.
