Regisseur Pawel Lozinski is een visueel antropoloog van het nabije. Vanaf het balkon richt hij zijn camera op de stoep voor zijn flatgebouw. Op die grijze strook, ingeklemd tussen dofgroen gras en manshoog hekwerk, trekt een bonte stoet buurtbewoners, familieleden, toevallige passanten en daklozen voorbij. Lozinski probeert met iedereen een praatje aan te knopen. Hij vraagt wie ze zijn en wat ze doen, maar ook wat zij denken over de betekenis van het leven. Sommigen lopen gehaast door maar de meesten antwoorden uitvoerig en vertellen en passant hun halve levensverhaal. Met open vizier en nadrukkelijk aanwezige camera en microfoon legt Lozinski kleine frustraties en persoonlijke drama’s vast. Zijn opstelling schept ruimte voor gesprek, een soort publieke biechtstoel die een grote verscheidenheid aan unieke verhalen aantrekt. Zo verandert hij een trottoir in een rustige buitenwijk van Warschau in een toneel waarop het hedendaagse Poolse leven in al zijn facetten voorbijkomt.
